Don Pasquale

Scena 1

Stary bogaty kawaler Don Pasquale z niecierpliwością oczekuje na swojego lekarza i przyjaciela Malatestę. Wreszcie Malatesta przychodzi i informuje, że znalazł dla swojego podopiecznego skromną, młodą i piękną kobietę. Ta kobieta to Sofronia – wychowanica klasztoru i siostra Malatesty. Stary kawaler bardzo chce zobaczyć ją jak najszybciej. Oczekując na spotkanie, on marzy o żonie i sześciorgu dzieciach.

Przychodzi siostrzeniec Dona Pasqualego – Ernesto, na którego wujek jest bardzo zły, ponieważ on nie chciał poślubić bogatej kobiety, ale wujek daje mu ostatnią szansę. Jednak młodzieniec powtarza uparcie, że kocha tylko Norinę. Rozgniewany wujek przypomina o swojej groźbie wydziedziczenia siostrzeńca i pozbawienia gościnności w swoim domu. Wreszcie oszałamia jego wiadomością o własnym ślubie.

Ernesto był zrozpaczony. Jedno go tylko martwiło: jak teraz on, biedny i bezdomny, poprosi ukochaną Norinę o rękę i serce?

Jednak Ernesto martwi się również o swojego wuja: „Czy warto żenić się w takim wieku? Może poprosić Malatestę o radę?” Ale słyszy słowa, które zaskakują: Don Pasquale już rozmawiał z lekarzem. On nie tylko zniechęca, ale popiera pragnienie swojego pacjenta założenia rodziny.

Scena 2

Norina odpoczywa w swoim domu. Trzymając w ręce książkę, ona artystycznie recytuje tekst i przypomina wszystkie swoje miłostki i role teatralne. Ale dzięki jej szczerym myślom, dowiadujemy się, że pozornie jest wymyślna, filuterna i zabawna, ale w rzeczywistości – poważna i wierna.

Młoda kobieta czeka na Malatestę, aby lepiej dowiedzieć się o jakimś jego planie. Pismo od Ernesta przeraża ją. Wchodząc lekarz wyjaśnia, że na treść pisma nie warto zwracać uwagi: Ernesto jeszcze nie zna jego zamiarów mających na celu oszukać Dona Pasqualego. Oni przeprowadzają próbę do przyszłego „przedstawienia”: Norina zagra rolę cnotliwej mniszki, w której zakocha się starca i którą „poślubi”, a następnie będzie pokutować swój postępek po szalonych wybrykach „żony”.

Zrozpaczony Ernesto nie wie jak dalej żyć bez domu i bez ukochanej Noriny? On rzuca dom, a towarzyszą mu smutne myśli.

W oczekiwaniu na radość wchodzi Don Pasquale. Malatesta przywodzi „narzeczoną” Sofronię, rolę której odgrywa Norina. Właściciel domu zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia i od razu chce z nią się ożenić. Chytry lekarz poprzednio zaprasza „notariusza” – wstrząśniętego Ernesto, który nie wiedział jeszcze niesamowitego planu i niemal nie przeszkadza jego realizacji.

Po ślubie, cnotliwa Sofronia na oczach zamienia się na złą furię. Ona natychmiast zaczyna wprowadzać swoje porządki, a jej działania i obrazy przerażają właściciela domu. Ernesto przekona się, że Norina nie zdradziła go; wręcz przeciwnie, ona gra haniebną rolę, żeby uratować ich miłość.

Scena 1

Don Pasquale przygnębiony zachowaniem i postępkami „żony”. W budynku włóczą się liczne sługi, każdego razu pojawiają się nowe meble, ubrania, rachunki…

Norina w sukni wieczorowej sama idzie do teatru. Mąż oburzony takim uczynkiem, ale ona go ignoruje. Samotny, on przygląda się porozrzucanym na podłodze rzeczom i nagle widzi kartkę: „żonie” naznaczono randkę w sadzie. Nieszczęśliwy mąż zaprasza przyjaciela Malatestę, żeby on ucieszył go.

Tymczasem Malatesta rozmawia z Ernesto o ich rolach w kolejnym wymyślonym planie. Potem wbiega do swojego pacjenta i wysłuchiwa jego skargi. Obaj decydują złapać „kochanków” na gorącym uczynku.

Scena 2

Oczekując na spotkanie z ukochaną, Ernesto śpiewa serenadę. Don Pasquale i Malatesta śledzą ich. Norina przekonywa, że była sama w sadzie. „Mąż” nie wierzy jej. Lekarz rozstrzyga spory między małżeństwem. On proponuje porozmawiać z kobietą, a jej „mąż” będzie podsłuchiwać.

Więc Malatesta mówi Norinie, że jutro w tym domu będzie nowa żona. Norina wybucha gniewem: „Co! Kto? Ta sprytna kokietka Norina? Nie, nie będę tego cierpieć”. Ale Malatesta zapewnia: „Nie, to będzie żona … Ernesto”. Don Pasquale wzdycha z ulgą, ponieważ on oddałby sto „Norin” dla siostrzeńca, żeby tylko pozbyć się swojej żony.

Radosny Don Pasquale zgodził się na zawarcie prawdziwego małżeństwa między Noriną a Ernesto, który był wujkowi bardzo wdzięczny. W taki sposób udało się ukarać Dona Pasqualego.