Aida

Odsłona I

Krótki dialog arcykapłana Izydy, Ramfisa, z młodym wodzem Radarnesem wprowadza we właściwą akcję. Oto właśnie za chwilę bogini ma dokonać wyboru wodza, który powiedzie egipskie wojska przeciw Etiopczykom. Radames gorąco pragnie otrzymać to dowództwo; pokochał on młodą niewolnicę Aidę, pojmaną w czasie poprzednich walk z Etiopczykami i spodziewa się, że gdyby teraz powrócił na czele zwycięskiej arm­ii, Faraon nie odmówiłby mu niczego — przywróciłby wolność Aidzie i pozwoliłby Radamesowi poślubić ukochaną. Do pogrążonego w marzen­iach młodzieńca zbliża się córka Faraona, Amneris. Kocha ona od dawna Radamesa i niepokoi ją jego wyraźna od pewnego czasu obojętność. Gdy zaś młody wojownik na widok wchodzącej Aidy okazuje widoczne wz­ruszenie, serce Amneris nurtować zaczyna podejrzenie, iż niewolnica ta może być jej rywalką.
Wkracza Faraon, otoczony wspaniałym orszakiem. Przed jego obliczem staje posłaniec, który przybiegł od południowych granic Egiptu z wieścią o nagłej napaści Etiopczyków pod dowództwem króla Amonasra. Faraon wz­ywa Egipcjan do boju i oznajmia, że bogini Izyda wyznaczyła już wod­za, który poprowadzi wojska: jest nim Radames. Wśród okrzyków en­tuzjazmu Amneris podaje młodzieńcowi święty sztandar. Sercem Aidy targają sprzeczne uczucia. Chciałaby życzyć zwycięstwa Radamesowi, lecz zwycięstwo to oznacza klęskę i niedolę jej ojczyzny.

Odsłona II

W świątyni odbywa się uroczyste nabożeństwo z sakralnymi tańcami. Tu przy wtórze śpiewów kapłańskich arcykapłan Ramfis wręcza mającemu wyruszyć do walki Radamesowi poświęcony miecz.

Odsłona I

W pałacu faraonów w Memfis Amneris oczekuje powrotu zwycięskich wojsk egipskich z Radamesem na czele. W rozmowie z Aidą Amner­is upewnia się, że etiopska niewolnica kocha młodego wodza. Z dumą i wyższością oświadcza, że ona — córka faraonów — jest jej rywalką. Z oddali dobiega gwar, świadczący o zbliżaniu się zwycięskich wojsk.

Odsłona II

Na wysokim tronie zasiada Faraon — przy jego boku Amneris i arcy­kapłan Ramfis. Witany radośnie, wkracza Radames. Amneris zawiesza mu na szyi wieniec zwycięstwa, zaś Faraon w imieniu wdzięcznej ojczy­zny obiecuje spełnić każde jego życzenie. Radames każe przywieść prz­ed majestat Faraona jeńców etiopskich. Wśród nich ze zgrozą dostrzega Aida swego ojca, ten jednak stanowczym ruchem nakazuje jej milczenie i sam zwraca się do Faraona, błagając o litość dla pokonanych. Przyznaje, że jest ojcem Aidy, twierdząc przy tym jednak, że król Amonasro zginął w krwawym boju. Radames prosi Faraona o wolność dla zwyciężonych przeciwników. Ramfis jednak ostrzega przed nierozważnym czynem miłosierdzia, doradzając, aby przynajmniej Aidę wraz z jej ojcem zatrzymać jako zakładników. Faraon zgadza się na takie rozwiązanie, zaś Radamesowi jako jeszcze jeden dowód wdzięczności ofiarowuje rękę swojej córki. Amneris tryumfuje, natomiast Aida jest w rozpaczy, podobnie jak Radames, który nie może teraz odrzucić tego dowodu łaski Faraona.

Nocą nad brzegiem Nilu z orszakiem kapłanek i arcykapłanem Ramfisem u boku kroczy Amneris do świątyni Izydy, by tam ostatnią noc prz­ed zaślubinami z Radamesem spędzić na modlitwie, błagając boginię o szczęście i miłość małżonka. Pojawia się Aida; chce w tym ustronnym miejscu raz jeszcze — może ostatni — spotkać się z ukochanym. Serce jej wypełnia rozpacz i tęsknota za ojczyzną. W ślad za nią przybywa nieoczekiwanie Amonasro. Dowiedział się, że Radames ma powtórnie wyruszyć na wyprawę wojenną i nakłania Aidę, aby wykorzystując miłość młodzieńca, przeciągnęła go na stronę Etiopczyków, a przynajmniej, aby wydobyła od niego wiadomość o niestrzeżonych miejscach na gran­icy. Aida wzdraga się, w końcu jednak ulega. Amonasro kryje się wśród krzewów, bo oto nadbiega Radames. Aida odtrąca jego miłosne wyzna­nia, przypominając o bliskim małżeństwie z Amneris, i wreszcie dopro­wadza do tego, że młody wódz po dłuższej walce wewnętrznej decyduje się zbiec z nią z Egiptu i udać się na pustynię, Obmyślając drogę uciec­zki, zdradza Radames mimo woli wojskowe plany Egipcjan. Słowa jego podsłuchał Amonasro, który teraz wychodzi z ukrycia i, ku przerażeniu młodzieńca, daje mu się poznać jako król Etiopczyków. Zrozpaczonemu Radamesowi nie pozostaje już teraz nic innego jak ucieczka. W tym jednak momencie nieoczekiwanie pojawia się Amneris z Ramfisem. Aida i Amo­nasro uciekają, natomiast Radames oddaje się w ręce arcykapłana.

Odsłona I

Raz jeszcze usiłuje Amneris pozyskać serce Radamesa. Oto prowadzon­emu na sąd młodemu wodzowi przyrzeka wyjednać łaskę i uniewinn­ienie, jeżeli poślubi ją i wyrzeknie się Aidy. Radames jednak odmawia. Odkąd Aida zniknęła, nie pragnie on już niczego prócz śmierci. Gdy więc zbiera się rada kapłańska pod przewodnictwem Ramfisa, Radames milc­zy, nie odpowiadając na zadawane pytania. Milczeniem tym potwierdza swą winę i skazany zostaje na śmierć przez zamurowanie żywcem w po­dziemnym grobie. Za późno zrozumiała Amneris, co sprawiła jej duma i zazdrość. Przeklina bezlitosnych sędziów.

Odsłona II

Nad Radamesem zamknęła się pokrywa grobowca. Oto wśród ciemności, z uczuciem przerażenia i radości zarazem, odnajduje on Aidę. Udało jej się ujść przed pościgiem, kiedy jednak usłyszała o wyroku na Radamesa, powróciła nie spostrzeżona przez nikogo i ukryła się w grobowcu, aby umrzeć wraz z ukochanym.